Je hoeft er niet eens echt je best voor te doen om het te signaleren. De diversiteit aan stromingen in de hippische sector is zo opgepikt. De mens heeft het er maar druk mee.

Bij veel paardrijlessen zit er ongeveer halverwege de les een pauze. Pony’s mogen een lange teugel, kinderen kunnen even babbelen en de instructeur heeft even adem en koffiepauze. Zo wordt er een aantal minuten gepauzeerd. Niks mis mee.

1 Paarden hebben geen verwachtingen en oordelen

Niets blijft zoals het is. Kinderen weten daar alles van. Binnen no-time passen ze hun schoenen niet meer, de winterjas van vorig jaar heeft ineens wel hele korte mouwen en ze krijgen elk jaar (of elk uur) een andere leraar. Ook hun cognitieve vermogen (leervermogen) blijft niet hetzelfde en voor ze er zelf erg in hebben, weten ze weer meer. Veranderingen bij kinderen zijn op allerlei gebieden zeer aanwezig.

Hoe je kinderen wil leren paardrijden zonder een keer te vallen, is mij een raadsel. Toch komen instructeurs en maneges steeds meer onder druk te staan om alles veilig te houden.

Veel kinderen zijn competitief ingesteld. Zichzelf vergelijken met de ander staat aan de basis om te willen winnen. De beste willen zijn; voor veel kinderen een droom die ambitie opwekt. En met de drang om beter te willen worden is niets mis. Sterker nog, het kan als motor werken om uitstekend te willen en kunnen presenteren. En misschien wel een topruiter te worden; een echte winnaar. Een wens van velen.

Een veel gehoorde uitspraak tijdens het leren paardrijden. Logisch ook, want het is ook best ingewikkeld om het goed onder de knie te krijgen.

Het duurt niet lang voordat kinderen in de gaten krijgen dat een pony lang niet altijd reageert op een beenhulp, verandering van teugeldruk of stemgeluid. De instructeur legt uit wat er gedaan moet worden, kind voert het uit en dan gebeurt er niks. “Hij doet het niet”, zeggen veel kinderen dan. Soms tot ergernis van de instructeur, die zuchtend antwoord: “Het is ook geen fiets”.

Zodra je een groep kinderen paardrijles geeft, krijg je direct te maken verschillen. De normaalste zaak van de wereld zou je denken, want iedereen is anders. En dat is natuurlijk ook zo.

Een instructeur is niet alleen maar een instructeur die kinderen leert paardrijden. Een instructeur is ook een praatpaal. Tenminste, degenen die goed kunnen luisteren natuurlijk. Sommige kinderen vertellen namelijk graag. En regelmatig op de meest ongelukkige momenten. Tijdens het opstijgen bijvoorbeeld: ‘Mijn ouders gaan scheiden’…hopsakee, daar zweeft de inhoud van het hoofd van het meisje zomaar tussen instructeur en kind.

Een hot onderwerp de laatste tijd; het gewicht van de ruiter. Ook bij kinderen. De discussie over hoeveel een pony of paard kan dragen laat ik, gezien mijn achtergrond, aan mij voorbij gaan. Maar hoe dit onderwerp bespreekbaar te maken met kinderen en ouders, hoort wel bij mijn vakgebied.

Is het je al eens opgevallen dat menig werkwijze binnen de paardenwereld is gestoeld op iemand die ergens in het leven een dikke crisis als ruiter of in de omgang met zijn/haar eigen paard heeft ervaren, en uit deze zware tijd de weg terug heeft ontdekt en dat vervolgens met anderen wil delen? Lees je maar eens in. En de paardenwereld is daar niet de enige in. Ook menig zelfhulp boek is geschreven nadat de auteur dik in de shit zat en zodra de zon weer schijnt, de schrijver het proces van opkrabbelen wil delen. Eureka!